چند وقت بود که بهم ریخته بودم و حال خودم را هم نمیدونستم. خلاصه بدجوری قاطی کرده بودم. تو صبورانه مرا پذیرفتی.

وقتی دلم طوفانی میشه، بعدش به وسعت دریا تنگ میشه، وقتی آسمون دلم ابری میشه، بعدش به وسعت دشت خیس میشه، تو هستی که میتونی آرومم کنی، تو که همیشه بعد خدا تکیه گاه من بودی.

شاید تو این مدت خودت اوضاع بهتری از من نداشتی، ولی تحملم کردی. بعضی موقعها به مظلومیتت بغضم میگیره، ولی خدارا شکر میکنم که روحت به وسعت دریا بزرگه و دلت مثل کوه محکمه.

خدارا شکر که تورا به من داد، امیدوارم که تو راهی که در پیش گرفتی موفق بشی و خدا پشت و پنهات.

عزیز دلم! شاید همسر خوبی نباشم موقعی که باید صبوری کنم عجز و نالم بیشتر هم بشه، ولی دوست دارم. اینقدر که میخوام فقط مال خودم باشی. این دوست داشتن و حسادت من هم شده مایه دردسر.

من همیشه تو بیان احساساتم مشکل داشتم. الان هم نمیتونم اون حسی که تمام وجودم را پر کرده را بیان کنم. فقط میتونم بگم خیلی دوست دارممممممممممم.

به خاطر روی زیبای تو بود
که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند
به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود
که دست هیچ کس را در هم نفشردم
به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود
که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم
به خاطر دل پاک تو بود
که پاکی باران را درک نکردم
به خاطر عشق بی ریای تو بود
که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم
به خاطر صدای دلنشین تو بود
که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست
و به خاطر خود تو بود
فقط به خاطر تو